- Masz poniekÂąd racjĂŞ - zgodziÂła siĂŞ juÂż milszym gÂłosem Kira.
[BĂŞdĂŞ siĂŞ czepiaĂŚ. =) Nie z powodu nienawiÂści czy niechĂŞci, lecz po to, aby w charakterze przyjacielskim zwrĂłciĂŚ uwagĂŞ.]

- Mogê czuÌ, i czujê, gdy¿ jestem dumna z mej si³y, oraz z tego, ¿e ¿yjê w Watasze, której Alf¹ jest równie, b¹dŸ nie obra¿aj¹c Twej osoby, bardziej silna wilczyca. Zaszczyt dotkn¹³ mnie nie dlatego, i¿ ¿yjê, ale dlatego, ¿e robiê to w towarzystwie najlepszych- uœmiechnê³a siê, jak zawsze- z³owieszczo, lekko obna¿aj¹c k³y.
WeÂź siĂŞ lepiej nie wypowiadaj.

[powtĂłrzenia sÂłowa "siÂła" i "Âświadoma" ]
 - MogĂŞ oceniĂŚ, czy ktoÂś wygraÂłby ze mnÂą pojedynek juÂż na pierwszy rzut oka, nie oznacza to jednak, Âże caÂłkowicie przejrzaÂłam twÂą osobĂŞ. Jestem po prostu obdarowana wiedzÂą, iÂż mi nie dorĂłwnujesz, choĂŚ posiadasz tÂą si³ê, ktĂłra jest dla mnie na tyle przekonujÂąca, iÂż ciĂŞ nie zabijĂŞ. GdybyÂś byÂła jedynie szumowinÂą, juÂż byÂś spoczywaÂła na zimnej ziemi z rozdartym, krwawiÂącym ciaÂłem, a twe serce zabiÂłoby ostatni raz wÂłaÂśnie w tym miejscu. MoÂżesz czuĂŚ siĂŞ zaszczycona, iÂż jeszcze nie zaznaÂłaÂś Âśmierci - uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ zÂłoÂśliwie.

- Ty równie¿ nie mo¿esz oceniÌ mej si³y- stwierdzi³a zimno- Aczkolwiek podziwi¹ twoj¹ pewnoœÌ siebie i stan wy¿szoœÌi. Nie twierdzê, i¿ bym wygra³a, to zale¿y od wielu aspektów. Nie bêdê z Tob¹ walczyÌ, by oceniaÌ Twoj¹ si³ê. Jesteœ potê¿na, widaÌ. Jesteœ równie¿ wilczyc¹ siln¹, i dobrze o tym wiesz Ja te¿ jestem tego œwiadoma. Ale jestem œwiadoma równie¿ tego, ¿e mia³abym sznsê na zwyciêstwo Ale nie bêdê tego rozpatrywaÌ, w koùcu- wyszczerzy³a k³y- to Ty jesteœ Alf¹.

 - Uwierz, nawet mi nie dorĂłwnujesz - odrzuciÂła Âłeb do tyÂłu i poczĂŞÂła siĂŞ gÂłoÂśno, kpiÂąco ÂśmiaĂŚ. - Nie znasz mej siÂły, nie uchyliÂłaÂś choĂŚby rÂąbka tajemnicy mego istnienia, nigdy nie widziaÂłaÂś mnie podczas walki, wiĂŞc jak moÂżesz mnie oceniaĂŚ? - wypowiadajÂąc te sÂłowa, zapanowaÂła nad napadem Âśmiechu, a jej ton ponownie byÂł chÂłodny i nieprzyjemny. - To, Âże jestem dowĂłdcÂą jedynie potĂŞÂżnych osobnikĂłw jest juÂż jednoznaczne. Uwierz, Âże gdybyÂś stanĂŞÂła ze mnÂą do bitwy, wygraÂłabym z ÂłatwoÂściÂą - na jej pysku zawitaÂł kpiÂący uÂśmieszek. - Poza tym, nie jestem zobowiÂązana ciĂŞ szanowaĂŚ. MogĂŞ tobÂą pomiataĂŚ, zaleÂży to od tego, czy dobrze ciĂŞ oceniĂŞ. JeÂśli jesteÂś silna jak mĂłwisz - spodziewaj siĂŞ z mojej strony szacunku.

- PrzygotowaÂłam siĂŞ na tĂŞ myÂśl- powiedziaÂła chÂłodno- Nie wiem, moÂże Ci na tym nie zaleÂży, ale to, iÂż moÂżesz kierowaĂŚ, moim ciaÂłem, nie znaczy, Âże umysÂłem. Szacunek kaÂżdy odbiera inaczej- znĂłw spojrzaÂła jej w oczy- Ja nie dominujĂŞ, ale teÂż nie bĂŞdĂŞ udawaÂła sÂłabej. Uwierz, nasze umiejĂŞtnoÂści sÂą rĂłwne. To, Âże jestem w Twej Watasze, zobowiÂązuje mnie, do okazania Ci szacunku, i wyÂższoÂści, wiem, ale Ty, jako Alfa, jesteÂś zobowiÂązan okazywaĂŚ go rĂłwnieÂż mi- uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ zÂłoweiszczo- ZrobiĂŞ, co rozkarzesz, jednak tylko wtedy, kiedy bĂŞdzie to zaakceptowane, przez samÂą mnie, gdyÂż nie zrobiĂŞ niczego wbrew swej woli.

[Muszê szybko znaleŸÌ nowy wygl¹d dla Kiry, poniewa¿ na t¹ chwilê obie wilczyce wygl¹daj¹ zupe³nie tak samo. ]
 - Okazuj mi szacunek... - mruknĂŞÂła nieprzyjaÂźnie. - Nie wiem, czy zdajesz sobie sprawĂŞ z tego, iÂż przybywajÂąc pod mÂą opiekĂŞ, zgadzasz siĂŞ na to, abym kierowaÂła twymi poczynaniami. MoÂże nie brzmi to zachĂŞcajÂąco, lecz sprawa tak wÂłaÂśnie siĂŞ przedstawia - warknĂŞÂła. - JeÂśli bĂŞdziesz nieposÂłuszna, licz siĂŞ z tym, iÂż moÂżesz odnieœÌ rany lub nawet straciĂŚ Âżycie.

Wadera spojrzaÂła jej w oczy. JuÂż wiedziaÂła kim jest- Ave- odparÂł rĂłwnie niemiÂłym tonem, choĂŚ wiedziaÂła, Âże moÂże przypÂłaciĂŚ to Âżyciem.

 - Witam ciĂŞ - rzekÂła chÂłodno Interijentokira, pochodzÂąc do nowoprzybyÂłej wilczycy.